جواد نیک فرجام اشعار

هر آنکسی‌ که‌ نهان‌ با تو عالمی‌ دارد

به‌ عمر نوح‌ بیارزد اگر دمی‌ دارد 

به‌ نامرادی‌ گردون‌ توجهی‌ نکند

ز گریه‌ هر که‌ بساط‌ فراهمی‌ دارد 

شکایت‌ من‌ مسکین‌ نمی‌رسد جائی‌

در این‌ محیط‌ که‌ هر ناله‌ محرمی‌ دارد

گرفته‌اند چو طفلان‌ به‌ گریه‌ کام‌ مرا

به‌ هر بهانه‌ دلم‌ اشک‌ نم‌نمی‌ دارد

مزن‌ به‌ سین? من‌ دست‌ رد که‌ این‌ مسکین‌

درون‌ این‌ دل‌ بشکسته‌ عالمی‌ دارد

نمی‌زند مژه‌ بر هم‌ قتیل‌ روی‌ نگار

چرا که‌ پیش‌ نظر باغ‌ خرمی‌ دارد

هزار سال‌ دگر بر تو گریه‌ خواهم‌ کرد

اسیر روی‌ تو هر دم‌ محرمی‌ دارد

تو بی‌ نیاز ز عشق‌ هزار همچو منی‌

خداست‌ عاشق‌ تو کی‌ دلت‌ غمی‌ دارد؟

طهارت‌ همه‌ زوار تو ز زینب‌ توست‌

چه‌ کعبه‌ای‌ تو که‌ اینگونه‌ زمزمی‌ دارد

درشب هجر تو جز زاری نمی آید ز من 

هم چو شمعی جز گهر باری نمی آید ز من 

همچو ابری در بهاران پر ز بارانم ببین

غیر اشک و گریه و زاری نمی آید ز من

از نسیم هجر می لرزم چو شمعی بی قرار

بی قرارم خویشتن داری نمی آید ز من

تو مگر آرامشی بر قلب بیمارم دهی

ورنه باور کن پرستاری نمی آید ز من

این گرفتار گنه را خود مگر یاری کنی

ورنه رفع این گرفتاری نمی آید زمن

یوسف زهرایی و تنها خریدارت خداست

من تهی دستم خریداری نمی آید ز من

چه کُند می‌گذرد لحظه‌های دور از تو

 نمی‌کنند مگر لحظه‌ها عبور از تو

 هزار پنجره در هر گذر گشوده شده ست

 به شوق دیدن یک لحظه‌ی حضور از تو

 خوش آن دمی که بیاید خبر که آمده‌ای

 خوش آن شبی که شود شهر، غرق نور از تو

 زمانه با تو چه شیرین، زمانه بی‌تو چه تلخ

 مگر بیایی و افتد به دهر شور از تو

 مرا به صبر نصیحت مکن که نتوانم

 که زنده باشم و باشم دمی صبور از تو

 تو چشم مائی و ما را جز این دعایی نیست

 که چشم بد همه جا باد کور و دور از تو

یگانه حامی خون خدا، بنفسی انت !

سلال? سرِ از تن جدا، بنفسی انت!

بیا که می‌گذرد قرن‌ها هنوز دهند

تو را هماره شهیدان ندا، بنفسی انت!

بیا که حضرت صدیقه چارده قرن است

کند برای ظهورت دعا، بنفسی انت!

بیا که از جگر چاه، اشک می‌جوشد

ز بس گریست علی بی صدا، بنفسی انت!

بیا که طشت بود مثل باغ لاله هنوز

ز پاره‌های دل مجتبی، بنفسی انت!

بیا که چشم به راه ظهور توست هنوز

سر برید? خون خدا، بنفسی انت!

بیا که نال? «عجل علی ظهورِ» حسین

رسد به عرش، ز طشت طلا، بنفسی انت!

بیا دعای فرج بشنـو از لب زینب

به شهر کوفه و شام بلا، بنفسی انت!

بیا که دیده "میثم" به عارضت نگرد

کنار تربت پاک رضا، بنفسی انت!

دیده در حسرت دیدار شما مانده هنوز

و به امید نگاهت دل ما مانده هنوز

بوسه یک روز به خاک قدمت خواهم زد

لب به امید همان بوسه به پا مانده هنوز

فقرا پیش کریمان که معطل  نشوند!

منتظر برسر راه تو گدا مانده هنوز

در نبودت ز دلم صدق و صفا کم کم رفت

مِهرت اما به دلم، شکر خدا مانده هنوز

می شود دیدن روی تو نصیبم، یا نه؟

دل من بِین همین خوف و رجاء مانده هنوز

به همان ناله ی بین در و دیوار قسم

مادرت چشم به راهت به خدا مانده هنوز

دلتان خون شده، اما چه کنم، مجبورم!

دختری در عقب قافله جا مانده هنوز

هر چه که خواسته ام، داده ای آقا، اما

با شما یک سفر کرب و بلا مانده هنوز